Because these things will change.

Πριν από 3 χρόνια δεν ήμουν αυτό που είμαι σήμερα.Και ούτε που φανταζόμουν που θα κατέληγα.
Ήμουν ένα ήσυχο κοριτσάκι,που το μόνο που επιθυμούσε ήταν καλούς φίλους και να τα καταφέρει στο σχολείο.Από εμφάνιση,όχι το κάτι ιδιαίτερο.Όχι πως με ενοχλόυσε,αλλά όταν πήγαινα στο χωριό μου,ένιωθα μειονεκτικά όταν έβλεπα τα κορίτσια πολύ πιο όμορφα από μένα.Όλα ήταν υπέρ τους,και κατά μου.Είχαν υπέροχα σώματα,μακιγιάρονταν,και είχαν κατακτήσεις.Πολλέεες κατακτήσεις.
Για ένα διάστημα ζήλευα.Ζήλευα αφόρητα.Γιατί να έχουν τα πάντα;Γιατί να είναι πολύ πιο όμορφες από μένα;Γιατί έπρεπε πάντα να είμαι η κατώτερη;
Και έτσι η αυτοπεποίθηση μου έφτασε κάτω από το 0.
Στην τρίτη γυμνασίου όλα ξαφνικά άλλαξαν.Άλλαξα τμήμα,με βάλανε στο Α1.Όλοι με κοίταγαν περίεργα.Ναι,καταλάβαινα.Ήμουν διαφορετική.Και τότε συνηδητοποίησα πως έπρεπε να αλλάξω,τουλάχιστον εξωτερικά.
Σταδιακά,άλλαξα τα ρούχα μου,το στυλ μου...τι κι αν είχα μερικά κιλά παραπάνω;Τίποτα δεν μπορούσε να με σταματήσει.Τίποτα.Άφησα τα καστανόξανθα μαλλιά μου να μακρύνουν,και μερικές τούφες τις ξάνθυνα.Άλλαξα και την μουσική μου.Από τα διάφορα ελληνικά χιτάκια που άκουγα,άρχισα να ακούω Μάιλι Σάιρους.Κανονικός πάτος.
Άρχισαν και οι ανασφάλειες.Πόσα υπέροχα ρούχα δεν φόρεσα,επειδή πολύ απλά δεν με έκαναν να νιώθω κουκλάρα;Ή το ισιωτικό.Μην έβλεπα καμιά τριχούλα να πετάει,έπρεπε να τρέξω πανικόβλητη να την "πατήσω".
Και έτσι άρχισαν και τα προβλήματα στο σπίτι.Τσακωμοί για το βάψιμο,το ισιωτικό,το σχολείο,ναι,οι βαθμοί μου είχαν πέσει κατακόρυφα.Από τα 18+ μήγα στο 16,5.Ακόμη και εγώ πανικοβλήθηκα,αλλά δεν με ένοιαζε.Άρχισα να περιτριγυρίζομαι από άτομα που ήθελαν να είμαστε φίλοι.Πίστευα ότι ζούσα...
Πλέον ήμουν ίση αντίπαλος με τα κορίτσια.Δεν με ξεπερνούσαν,ίσως και να με ζήλευαν κάπως,όπως και γω κάποτε.Το έβλεπα στα σχόλια τους,είτε θετικά είτε αρνητικά.Δεν είχα αλλάξει μόνο ως προς την εμφάνιση,αλλά και στην συμπεριφορά.
Και επιτέλους ήρθε η φετινή χρονιά.
Ίσως έφταιγε το σχολείο που είχε λίγα παιδιά;ίσως η παρέα μου που ήταν ήρεμη;Δεν ξέρω.
Και ξανάλλαξα.
Δεν ντυνόμουν όπως παλιά,είχα ηρεμήσει.Διάβαζα για το σχολείο..Εξάλλου πήγαινα Λύκειο,ήθελα να πετύχω.Και ήρθε το 18.1 και χάρηκα αφάνταστα.Άλλαξα παρέα,και μπορώ να πω πως ήταν ότι καλύτερο μου συνέβη σε όλη μου τη ζωή.Απλώς τις υπεραγαπώ..και τις 3 τους.
Και εννοείται πως άλλαξα και μουσική.Επανήρθαν τα ελληνικά χιτάκια,και αντικατέστησα την Μάιλι,με την Ζούι Ντεσάνελ και τους She & Him.Έβαλα νέους στόχους,πολύ υψηλούς,και κάποιους έχω πετύχει,κάποιοι είναι στην αναμονή.
Έκανα πέρα όλα τα άτομα που μου το έπαιζαν φίλοι,ενώ στην πραγματικότητα περίμεναν την στιγμή που θα λυγίσω.Τους το είπα κατάμουτρα,χωρις να με νοιάζει η αντίδραση τους.Το μόνο καλό που έμαθα από πέρυσι ήταν το να λες τα πράγματα όπως είναι,να λες το τι σκέφτεσαι πραγματικά.
Kατάλαβα πως τώρα είμαι πραγματική,και όχι ακόμη μία fake.
Και πιστεύω πως θα το κρατήσω..
Δεν πρόκειται να παρασυρθώ ξανά στον "βούρκο" που ήμουν κάποτε.
Εξάλλου,αυτή είμαι,και σε όποιον αρέσω.
Αν δεν αρέσω..δεν με ενδιαφέρει.
Εγώ να είμαι καλά με τον ευατό μου,και οι υπόλοιποι ας πάνε στο διάολο. (: