Because these things will change.

Πριν από 3 χρόνια δεν ήμουν αυτό που είμαι σήμερα.Και ούτε που φανταζόμουν που θα κατέληγα.
Ήμουν ένα ήσυχο κοριτσάκι,που το μόνο που επιθυμούσε ήταν καλούς φίλους και να τα καταφέρει στο σχολείο.Από εμφάνιση,όχι το κάτι ιδιαίτερο.Όχι πως με ενοχλόυσε,αλλά όταν πήγαινα στο χωριό μου,ένιωθα μειονεκτικά όταν έβλεπα τα κορίτσια πολύ πιο όμορφα από μένα.Όλα ήταν υπέρ τους,και κατά μου.Είχαν υπέροχα σώματα,μακιγιάρονταν,και είχαν κατακτήσεις.Πολλέεες κατακτήσεις.
Για ένα διάστημα ζήλευα.Ζήλευα αφόρητα.Γιατί να έχουν τα πάντα;Γιατί να είναι πολύ πιο όμορφες από μένα;Γιατί έπρεπε πάντα να είμαι η κατώτερη;
Και έτσι η αυτοπεποίθηση μου έφτασε κάτω από το 0.
Στην τρίτη γυμνασίου όλα ξαφνικά άλλαξαν.Άλλαξα τμήμα,με βάλανε στο Α1.Όλοι με κοίταγαν περίεργα.Ναι,καταλάβαινα.Ήμουν διαφορετική.Και τότε συνηδητοποίησα πως έπρεπε να αλλάξω,τουλάχιστον εξωτερικά.
Σταδιακά,άλλαξα τα ρούχα μου,το στυλ μου...τι κι αν είχα μερικά κιλά παραπάνω;Τίποτα δεν μπορούσε να με σταματήσει.Τίποτα.Άφησα τα καστανόξανθα μαλλιά μου να μακρύνουν,και μερικές τούφες τις ξάνθυνα.Άλλαξα και την μουσική μου.Από τα διάφορα ελληνικά χιτάκια που άκουγα,άρχισα να ακούω Μάιλι Σάιρους.Κανονικός πάτος.
Άρχισαν και οι ανασφάλειες.Πόσα υπέροχα ρούχα δεν φόρεσα,επειδή πολύ απλά δεν με έκαναν να νιώθω κουκλάρα;Ή το ισιωτικό.Μην έβλεπα καμιά τριχούλα να πετάει,έπρεπε να τρέξω πανικόβλητη να την "πατήσω".
Και έτσι άρχισαν και τα προβλήματα στο σπίτι.Τσακωμοί για το βάψιμο,το ισιωτικό,το σχολείο,ναι,οι βαθμοί μου είχαν πέσει κατακόρυφα.Από τα 18+ μήγα στο 16,5.Ακόμη και εγώ πανικοβλήθηκα,αλλά δεν με ένοιαζε.Άρχισα να περιτριγυρίζομαι από άτομα που ήθελαν να είμαστε φίλοι.Πίστευα ότι ζούσα...
Πλέον ήμουν ίση αντίπαλος με τα κορίτσια.Δεν με ξεπερνούσαν,ίσως και να με ζήλευαν κάπως,όπως και γω κάποτε.Το έβλεπα στα σχόλια τους,είτε θετικά είτε αρνητικά.Δεν είχα αλλάξει μόνο ως προς την εμφάνιση,αλλά και στην συμπεριφορά.
Και επιτέλους ήρθε η φετινή χρονιά.
Ίσως έφταιγε το σχολείο που είχε λίγα παιδιά;ίσως η παρέα μου που ήταν ήρεμη;Δεν ξέρω.
Και ξανάλλαξα.
Δεν ντυνόμουν όπως παλιά,είχα ηρεμήσει.Διάβαζα για το σχολείο..Εξάλλου πήγαινα Λύκειο,ήθελα να πετύχω.Και ήρθε το 18.1 και χάρηκα αφάνταστα.Άλλαξα παρέα,και μπορώ να πω πως ήταν ότι καλύτερο μου συνέβη σε όλη μου τη ζωή.Απλώς τις υπεραγαπώ..και τις 3 τους.
Και εννοείται πως άλλαξα και μουσική.Επανήρθαν τα ελληνικά χιτάκια,και αντικατέστησα την Μάιλι,με την Ζούι Ντεσάνελ και τους She & Him.Έβαλα νέους στόχους,πολύ υψηλούς,και κάποιους έχω πετύχει,κάποιοι είναι στην αναμονή.
Έκανα πέρα όλα τα άτομα που μου το έπαιζαν φίλοι,ενώ στην πραγματικότητα περίμεναν την στιγμή που θα λυγίσω.Τους το είπα κατάμουτρα,χωρις να με νοιάζει η αντίδραση τους.Το μόνο καλό που έμαθα από πέρυσι ήταν το να λες τα πράγματα όπως είναι,να λες το τι σκέφτεσαι πραγματικά.
Kατάλαβα πως τώρα είμαι πραγματική,και όχι ακόμη μία fake.
Και πιστεύω πως θα το κρατήσω..
Δεν πρόκειται να παρασυρθώ ξανά στον "βούρκο" που ήμουν κάποτε.
Εξάλλου,αυτή είμαι,και σε όποιον αρέσω.
Αν δεν αρέσω..δεν με ενδιαφέρει.
Εγώ να είμαι καλά με τον ευατό μου,και οι υπόλοιποι ας πάνε στο διάολο. (:

Why does my heart cry??

First there is desire
Then... passion!
Then... suspicion!
Jealousy! Anger! Betrayal!
Where love is for the highest bidder,
There can be no trust!
Without trust,
There is no love!
Jealousy.
Yes, jealousy...
Will drive you... mad!

Απλά πόρωση.

Για τις φίλες μου.

Σε αυτό το ποστ δεν θα αναφερθώ σε κάποιο ανόητο,ηλίθιο αγόρι,αλλά στις ΦΙΛΕΣ μου.
Για αυτές τις υπάρξεις,που με στήριξαν και μου στάθηκαν ολόκληρη αυτή τη χρονιά.
Tι να πρωτοπώ για αυτά τα κορίτσια;
Ότι και να πω..θα είναι λίγο.
Η Μαριάννα..η διπλανή μου για φέτος.
Τι τσιμπήματα έφαγε από μένα φέτος...
Η ΤΣΙΡΙΔΑ όμως τούμπανο..! =Ρ
Η Κριστιάννα...ααααάλλη φωνή της λογικής.
Όπως και η Μαριάννα,δίνει τις καλύτερες συμβουλές ever.
Με κατσαδιάζει συνεχεια,αλλά το κάνει τοοοόσο χαριτωμένα. =D
Και όλο αυτό για το καλό μας.
[-Θα του μιλήσεις;;; -ΟΟΟΟΧΙ!!! -Καλά,και αν στον φάει καμιά άλλη,εσύ θα κλαις. =Ρ ]
Και η Χίλτον. =D
Αχ αυτη η Κατερίνα...!!!
Πιο τρελό άτομο δεν υπάρχει..!
Πηγή χαράς και ζωντάνιας.
Ιδίως με εκείνες τις υπέροχες φάρσες...
[-Να σε ρωτήσω κάτι;Σου την έχουν χώσει από πίσω; -Όοοχι...γιατί; ]
Όσες γκάφες και να έχει κάνει -τις οποίες,τώρα που πλησιάζει το καλοκαίρι, θα τις πληρώσω..και πολύ ακριβά..[αλλά ποιος χέστηκε;;;;; ]
Tις αγαπώ και τις 3 όπως και να 'χει.
Και θα θυμάμαι όλη αυτή την αστεία χρονιά,με τις καλές και κακές στιγμές,τα απρόοπτα.
Πιστεύω πως την αξίζετε αυτή την ανάρτηση,γιατί απλά είστε εσείς.
Και να παραμείνετε έτσι. =D

Σαν άνεμος...

Ας είχα μια στιγμή
μονάχα μια στιγμή
λίγο για μένα
πριν άλλαζα ζωή
και όσα θεωρούσα δεδομένα

Ας είχα ένα λεπτό
να το ξανασκεφτώ
να μην σ΄αφήσω
να κάνω πίσω

Και σαν τον άνεμο
στους δρόμους τριγυρνώ
μ΄ένα φιλί κι ένα τσιγάρο δανεικό
σε αγκαλιές που ότι κι αν κάνω
μου θυμίζουν πάντα εσένα

Κι αφού σαν άνεμος
τα γκρέμισα όλα πια
στη μοναξιά μου θα κεράσω δυο ποτά
το ένα για σένα μια συγγνώμη
το άλλο θάνατο για μένα

Ας είχα μια φορά
σ΄ότι μας αφορά κλειστά τα μάτια
να μην ακροβατώ
σε όνειρα που έκανα κομμάτια
Ας είχα τη ψυχή τη δύναμη
για να το πολεμήσω
να κάνω πίσω

Και σαν τον άνεμο
στους δρόμους τριγυρνώ
μ΄ένα φιλί κι ένα τσιγάρο δανεικό
σε αγκαλιές που ότι κι αν κάνω
μου θυμίζουν πάντα εσένα

Κι αφού σαν άνεμος
τα γκρέμισα όλα πια
στη μοναξιά μου θα κεράσω δυο ποτά
το ένα για σένα μια συγγνώμη
το άλλο θάνατο για μένα...


MΟΥ ΛΕΙΠΕΙΣ.